Een beleefd kennismakingsrondje met een MT dat coaching wil. De sfeer is vriendelijk, voorzichtig en gespannen.

Aardige mensen, flitst door me heen. En ik merk dat ze wel reageren op mijn vragen, maar dat er nauwelijks reacties naar elkaar zijn.

Ik krijg te horen dat ze bezig zijn met een fusie: twee bedrijven worden één organisatie, zodat ze hun klanten beter kunnen bedienen. Vier mensen komen uit organisatie A en drie uit organisatie B.

De MT-leden vertellen me één voor één hoe ze op dit moment de situatie in het MT ervaren: ongemakkelijk, moeizaam, traag, elkaar in de weg zitten, belangenstrijd.

Raar vinden ze dat, want ze willen toch allemaal hetzelfde: goede dienstverlening aan hun klanten. Binnen zes maanden moet de nieuwe organisatie staan. Daar werken ze keihard aan, maar het fusieproces vordert maar langzaam.

Ik stel vragen over de organisaties waar ze vandaan komen maar die straks niet meer bestaan.

Allemaal blijken ze meer dan tien jaar verbonden aan hun vroegere organisaties. Ik proef liefde, loyaliteit en diepe verbondenheid in hun antwoorden. Een fusie doet me om vijf redenen denken aan migratie:

 

Een fusie is niet 100% eigen keuze

Migratie meestal ook niet. Een aantal MT-leden had liever alles bij het oude gelaten. Maar ja, de hypotheek moet ook betaald worden. Dus toch maar de keus gemaakt om samen met een andere organisatie een nieuw, beter, mooier bedrijf te bouwen voor hun klanten.

 

De blik is vooral gericht op de toekomst

Net als bij migratie is ook een fusie vooral gericht op wat gaat komen. Ook dit MT is druk bezig antwoord te vinden op de volgende vragen: hoe gaan we de nieuwe organisatie inrichten, welke werkwijzen blijven gehandhaafd, welke structuur moet er komen, welke doelen willen we bereiken?

 

Geen aandacht voor het verleden

Want, vindt dit MT: wat gebeurd is, is gebeurd.

We zitten op een rijdende trein en we moeten door!

Er is geen tijd voor reflectie. Tegelijkertijd merken de managers dat ze ondanks hun harde werken er eigenlijk weinig schot zit in hun fusieproces.

 

Ontheemding

‘Voelen jullie je ontheemd?’ vraag ik. Vrijwel alle MT-leden herkennen dit gevoel en vertellen dan dat ze eigenlijk nog niet gewend zijn aan elkaar, aan de nieuwe organisatie en dat ze soms heimwee hebben naar hoe het ooit was.

 

Ik merk op dat het DNA van de oude organisaties nog steeds in de lucht hangt,

Ik zie blikken van herkenning en geknik bij de MT-leden.

Ja, ik voel me nog steeds verbonden met mijn oude organisatie, zegt iemand. Ik ook, zegt een MT-lid die bij de andere organisatie werkte. Er wordt gelachen, voorzichtig en zachtjes, maar toch.

Fuseren begint met bewust afscheid nemen van de oude organisatieculturen. Dat kost tijd en is niet altijd leuk. Maar het geeft ruimte en rust, een proces dat de moeite waard is.